Dag 17

De dag begon weer zo mooi, uiteraard zoals altijd weer mist in het veld. Na enkele uren lopen ging de zon weer haar poging doen, maar had het toch zwaar tegen de bewolking in.

We hadden goede hoop op mooi weer, maar hier kan het soms spoken en je ziet de verandering dan ook al van ver af komen. ... Toch maar de voorzorgen gedaan en wéér de rugzak ingepakt. Regenjas aan en verder. Want valt er een druppel, dan kan het zomaar zijn dat het plenst.

Volgens Helmut was ons St. Jacob goed gezind. Het is ongelooflijk, maar waar.

Boven ons was gewoon een ruime blauwe open plek in de lucht met enkele kleine onschuldige witte wolkjes.

Rondom ons heen, zover je maar kon kijken, kmters ver, was het mistig en viel er regen uit de lucht. Het was vandaag een heel raar fenomeen om dit mee te maken. Het bleef zo de gehele tocht.

We hebben naderhand de zaak weer opgeruimd en zelfs onze jas uitgedaan. Gewoon lekker in een shirtje met korte mouwen, kijkend in de verte naar het slechte weer om ons heen. Het was alsof St. Jacob bij ons was en ons deed beschermen tegen het slechte weer.

Nu heeft hij natuurlijk ook niet alles in de hand! Weer aangekomen in een bosrand en wandelend langs de bomen die hier eigenlijk niet thuis horen maar in Australië, waar de koalaberen in zitten en die dan die heerlijke geur af geven die je opneemt in je neus, voelde ik toch weer enige spetters en zag het ook verdraaid slecht uit.

Snel mijn rugzak neer, regenspul eruit en de zaak en mezelf weer opnieuw veilig stellen, want in de verte was Woodan ook al met zijn kar aan het rammelen. Niet leuk dus als je ergens midden in een bos rondloopt en het begint te onweren. ... Gelukkig, het viel mee en St. Jacob had schijnbaar met Woodan een gesprek gehad om op te zouten.

We konden weer alles inpakken en hebben een boomstam gezocht om ons middageten, blikje sardientjes in tomatensaus en stuk brood, op te eten. Wat kan zoiets simpels toch lekker zijn, met de reuk die je alleen naar ruikt midden in een bos. Zoiets zou je ook wel picknicken kunnen noemen. Maar ti’s toch meer Caminovoer.

We lopen verder en komen weer over een oude Romeinse brug heen. Ook die konden vroeger al bruggen bouwen met een mooie bepaalde stijl. Wil toch wel wat zeggen dat ze er nu nog steeds staan!

Doorlopend naar de plaats van bestemming, een mooi pension waar de kamers al gereserveerd waren door weer een andere vrouwelijke Caminoloopster. Aangezien zij vloeiend Spaans sprak, moet je daar gebruik van maken. We liepen langs een bar waar we op dat moment eens niet naar binnen wilden, komen er ineens 5 andere lopers naar buiten gerend (die we al vele malen eerder gezien hadden, maar ook samen hebben gelachen) om ons een biertje aan te bieden ter afscheid. Deze lagen daar in onderdak en waren bezig om een laatste drankje te nemen om hun toch naar huis verder te vervolgen. Want hun tijd zat erop en konden niet door naar Santiago.

Zo’n biertje kan wel smaken als je bezweet naar binnen wordt geroepen. We hadden er dan eigenlijk ook geen probleem mee! 😉

Aangekomen in ons pension moesten Ben zijn voeten verzorgd worden. Die had blarenbal, maar ahhh, ook dat gaat weer over.

Tijdens onze tocht heb ik nog een gesprek gehad met Helmut. Ik zei, heb jij dat nu ook, het is alsof er iets met me gebeurd! Het is net alsof ik langzamer loop en zacht de rem aantrek. Hij beaamde mijn vermoeden en liet mij weten dat ook hij dat gevoel had.

Het heeft er puur mee te maken dat we onze reis niet willen beëindigen. We willen wel naar Santiago maar ook weer niet. Nu hebben wij straks máár 500 km gelopen, Helmut heeft als hij klaar is 1400 km gelopen. Het is zo mooi, en dat heb ik in mijn verhalen al vaker aangegeven, de Camino is zó mooi, die wil je ondanks de pijntjes niet beëindigen. Wat een raar gevoel waar ook weer het emotionelen bij komt kijken, en je het weer eens niet droog houd. Dat wordt nog wat als we Santiago binnen vallen.

Ook liet hij weten dat als we er eenmaal zijn voor 2 dagen, je ook weer vooruit kijkt naar de volgende trip, de trip naar de kust. Ook dat is nog eens een wandeltocht van 3 of 4 etappes. En als dat achter de rug is, dan weer terug naar Santiago en dan zien we wel weer. Wij hebben dan nog vele dagen over en zullen die dan ook gaan gebruiken in Porto. We willen daar echt op tijd zijn aangezien we de 15e weer terug vliegen naar huis.

Ondanks dat we proberen af te remmen, kijken we ook weer uit om thuis te komen in je bekende omgeving waar je niet meer elke dag een of meerdere flessen wijn krijgt voorgeschoteld en de nodige biertjes. ... Want ik weet zeker dat de weegschaal zal liegen over mijn gewicht 😉

Ahhhhh, ook dat komt goed. Ik heb een lekker Weetwatjser recept, soep met veel groente en knakworst, nou ja, die zal ik ook moeten minderen, anders wordt het nog niks.

Als ik uit het vliegtuig stap, doe ik mijn trukendoos open en hou ik mijn buik in. Heeft Marianne dan hopelijk níét in de gaten 😊

Voor nu sluit ik weer af met:

Buen Camino 👣👣