Dag 16

Vanmorgen naar buiten, het was een mistige dikke boel. De start was om 08.15 uur en het duurde dan ook niet lang voordat het zonnetje haar stralen over ons heen gooide. Alsof ze wilde zeggen, jullie hebben mij gister zo erg gemist, dat maak ik nu weer goed.

Je voelt je inderdaad een heel ander mens als de warmte over je heen komt. Het weer voor morgen? De een zegt regen en de ander zegt droog, laten we hopen op droog, want al die nattigheid maakt het ons niet gemakkelijk.

Ben en René, die ook met ons mee loopt sinds gister, hebben toch weer de verzorging nodig gehad wb de blaren. Wat ben ik blij dat ik nooit blaren loop, want je loopt als een eend en je wordt er niet vrolijk van.

We hebben weer een mooie hostel. €17.50 pp. De kamer is niet slecht en ook hier redden we ons wel. Een voordeel voor Ben, ... de wc bril zit vast 😊

Tijdens onze tocht kom je veel borden tegen, tenminste als je stukken hebt langs de grote weg. Zo ook op een (geasfalteerde) weg naar Silleda. Dan zie je ineens een groot bord staan met plaatsnamen. Jaja, Santiago 44 km stond er ook op, en als je eindelijk de naam Santiago leest, wordt je toch wel even sentimenteel en rolt er een traan over je wang heen.

Santiago “what else” een tocht van bijna 500 km is bijna volbracht. Daarna nog 90 km, maar eerst een paar dagen verblijven in Santiago.

Santiago, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wat een mooie naam en we zijn er met z’n allen best trots op dat we het (bijna) hebben gehaald. Het enige wat ik heb, is een kleine klacht aan mijn linker kleine teentje. So what! Is niks vergeleken met wat Ben heeft. Knie kapot en elke dag smeren en masseren, diverse blaren en soms hoor je een klacht of kreet van hem, dan kijken we even om en zien dat het toch nog gaat met hem. Wat moet je meer! Midden in een bos kan geen bus of taxi komen, dus zit er maar een ding op. Lopen!. Maar dat weet hij zelf ook wel.

We hebben allemaal klachten, de een meer dan de ander. Gisteravond zaten we ergens buiten te wachten tot we konden gaan eten. Krijg ik me toch een knal in m’n rug, néé he, ... niet nu! ... Niet nu we bijna aan de finish zijn. Ben ik maar snel opgestaan en gaan strekken en rekken en op mijn stoel mijn benen een voor een opgetrokken. Gelukkig, het heeft geholpen. Ik heb nergens last van gehad, ondanks dat ik óók echt op moet letten op welke manier ik mijn voeten neer zet. Want bij mij kan het er zo inschieten en loop ik dik een week krom.

Hopelijk laat St. Jacob dit niet toe! En laat mij, maar ook de andere onze tocht op een nagenoeg mooie maar ook veilige manier volbrengen.

We zijn er nog niet en er zal ons in de komende 2 etappes ook nog wel wat tegen komen, zo ook te wachten staan. Maar we hebben al grote bergen verzet met bloed, zweet en tranen. Datgene wat we nu nog tegen komen, zullen we ook beklimmen en verslaan. Wij zijn de winnaars, “We Are the Champions” en niet dat wat we hebben achtergelaten. Zo is het en zo zal het zijn!.

Met deze woorden sluit ik mijn verhaal/Column weer af, en zeg wederom:

Buen Camino 👣👣