Dag 11

In een vorig verhaal had ik iets verteld over het water bij mensen aan hun deuren. Wij dachten eerst dat dit bedoeld was om de Caminos aan water te helpen. Eigelijk dus niet. Je mag het wel gebruiken, maar het is een oude traditie van geloof. De Spanjaarden proberen op deze manier de boze geesten buitenshuis te houden. We zagen zelfs kannen water rondom een auto staan. Of, zou die dan echt op water rijden! 😊

Vanmorgen om 07.45 u vertrokken. Het was weer koud, we zitten immers hoog.

Het zonnetje deed zijn best om door te komen, maar kon de mist/nevel niet echt verdrijven. We liepen dus op een gegeven moment, na vele kmters stijgen met ons hoofd in de wolken. Kijk, dat heb ik nu altijd eens willen doen. Voelde goed en was goed voor onze krullen. Voor zover dat nog mogelijk is.

Hoe hoger we kwamen, na 3 uur alleen maar klimmen, hoe mooier het werd. Zelfs de zon had op een gegeven moment toch gewonnen van de nevel en deze voor zover het kon verdreven.

We nemen die col nog zegt Helmut, dat is de laatste voor vandaag en dan gaat het naar beneden en kijken we of er een bar is waar we koffie kunnen nemen. Maar eerst gaan we eten als we boven zijn en genieten van de natuur. Laat dat nu geen slecht plan zijn.

We zitten boven, drie op een rij van ons oud brood met vlees en yoghurt te genieten. Helmut heeft een blikje sardientjes, jammieeee die wil ik ook wel kopen als we een winkel vinden. Ben had daar ook wel oren voor. Ahhhh wat is de Camino toch mooi. Het Backpackers leven bevalt me wel en heb Marianne daar ook al warm voor gemaakt. Maar ja, ze moet nog enkele jaren werken en dan gaat dat vast ook wel lukken. Lijkt me ook wel mooi en spannend om samen op weg te gaan. Maar toch niet meer dan 100 km liet ze me al weten, weet niet of ik meer aan kan. “Kump good 😉”

Na de koffie weer verder en wéér een hele klimtocht 🥴 Spieren beginnen langzaam bij Ben en ik tegen te werken, we zijn immers al behoorlijk ver. We hoeven nog maar 165 km. Santiago, here we ... Maar we gaan het redden, alle drie. Dan is ons plan, als we in Santiago zijn, blijven we er een dag langer. We moeten ook nog ons certificaat ophalen. Maar we moeten vooral denken aan de tweede. Hoe dat precies zit moet ik nog even navragen aan der Helmut. Hij heeft het al eens uitgelegd, maar Duits is een beetje moeilijk te begrijpen. Ook dat komt goed.

Maar oke, we blijven een dag langer in Santiago. Ook om de zaak een beetje te bekijken en om hopelijk de Heilig mis voor Caminogangers mee te maken. Er wordt immers behoorlijk met een pot geslingerd waar de wierook uit komt. Ik zou zeggen, Google maar! Waarschijnlijk zal deze mis, als ze al gedaan wordt, want het is niet altijd zo, niet in de grote kerk plaatsvinden omdat deze gerenoveerd wordt. Dan is er altijd nog een andere kerk waar het evt zal gebeuren als we geluk hebben.

Dan komt er nog bij kijken dat we na Santiago nog een kleine tocht naar de kust lopen, namelijk naar Vinistera. Dat is nog eens bijna 90 km. Dat is wat Helmut Ben heeft uitgelegd wat hij daar mag/moet doen. Namelijk weer iets uit zijn rugzak verwijderen en dat heeft met zijn overleden vrouw Truus te maken. Hij mist haar en wil daar op dat punt iets gaan loslaten. Wij gaan met hem mee en zorgen dat we 3 glazen en een lekkere fles rode wijn erbij hebben. Het ritueel laten we Ben alleen doen, een foto (kopie) verbranden en loslaten in de wind, zodat hij kan zeggen, Truusje, ik laat je nu helemaal los en geef mij de kans op een andere iemand, als de Heilige Jacob dat uiteraard toelaat.

Nu weet ik zeker dat dit schrikken is voor Natasja en Jean-Paul! Maar ik denk ook zeker dat ze met deze wil van hun vader kunnen leven. De tijd zal het leren!

Ook Helmut zal daar een ritueel gaan uitvoeren, zo heeft ieder zijn eigen ding. Wat mij betreft, ik weet het tot heden nog niet. Heb mijn weg nog steeds niet gevonden na meer dan 300 km. Waarschijnlijk ben ik een moeilijk iemand die het nooit zal vinden. Af en toe ben ik gejaagd door de wind en soms zit ik te denken/praktiseren over? Zelfs dat weet ik dan weer niet. Gister had ik weer een of andere merrie. Ik kan het me niet herinneren. Ben schrok er wakker van en was, zoals hij mij vertelde, mijn naam aan het roepen om mij wakker te maken. Was niet gelukt. Thuis ramt Marianne aan mij als het weer eens zover is. Die shit dromen ook altijd.

Na de rituelen gaan we weer terug, misschien nog even naar Muxia, een afstand van 28 km. Ahhhh dat zullen onze schoenen ook nog wel kunnen verdragen. Maar naar Muxia weten we nog niet zeker. Ook dat komt op ons pad als de Heilige Jacob dat wil en toelaat.

Jullie lezen, er is al heel wat gebeurd tijdens onze tocht, en we zijn nog niet op het einde. ....... Wat zal er nog allemaal gebeuren? ....... Wat komt er nog allemaal op ons pad? We zullen zien en hopelijk zullen het alleen maar goede dingen zijn die ons de weg wijzen.

Voor nu weer, trusten en tot morgen.

Buen Camino 👣👣