Dag 10

Vandaag wil ik eigenlijk nog héél even terugblikken op gister. Was nog iets vergeten.

Met onze ziel onder onze armen, hebben we 6 uur gelopen door de regen. Mijn bril, die van Ben ook was steeds beslagen en vol druppels. Ik moest dus over mijn bril heen kijken om in de verte het verkeer in de gaten te houden, maar ook om geen pijl of andere aanwijzing te missen. Dat wil je al helemaal niet in dat weer waar we echt niet blij mee waren. Met mijn hoofd omlaag lopend en pogingen gemaakt om regendruppels te tellen die van de klep van mijn pet af vielen. Die poging heb ik op een gegeven moment maar gestaakt omdat ik het niet meer bij hield, soms was mijn pet een regenpijp, en dan raak je al snel de tel kwijt.

Maar goed, die misère hadden we gister.

Vandaag waren we om 08.30 u weg, het was koud en mistig, en daar moesten we ons ook tegen bewapenen. Eerst een gezamenlijke selfie en lopen. Nou, de eerste kmters dat ging nog wel. Op een gegeven moment ging de pijl naar links. De tocht door het bos was zwaar, heel zwaar.

Anderhalf uur alleen maar bergop. Alleen maar klimmen en klimmen, het was een marteling en afzien. Helmut en ik liepen iets harder dan Ben, hij had last van zijn knie en blaren. Op een gegeven moment waren de paden smal met alleen maar watergeulen, stenen en rotsen. Geen pretje om te lopen, euhhh klimmen. Als je het zelf niet gezien hebt, kun je je het niet voorstellen.

Op een gegeven moment ging mijn foon, Ben aan de lijn, beetje paniekstem, waar zijn jullie?, en is die met die fiets ook al langs jullie gekomen?. Ja, die is ook al net langs. Je verzint het toch niet, iemand met een M-bike over deze rotsen en paden. Je moet er maar zin in hebben. Nou ja, geldt ook voor ons hé. Maar daar liep nou eenmaal ónze Caminoweg!

Maar goed, Ben belde denk ik omdat hij heimwee had naar ons 😉

Na die lange klim zijn we dan toch eindelijk boven aan gekomen, met als beloning een mooi uitzicht.

Op naar beneden, want wat je omhoog gaat, zul je ook weer naar beneden moeten gaan. Toch! 😁 En andersom het zelfde.

En dan denk je dat dalen gemakkelijker gaat! vergeet het maar. Die 8 kg op je rug, die drukt door, zowel omhoog als omlaag. Soms had je het gevoel alsof je aan het rennen was. Niet slim bergaf met alleen maar die paden met herfstbladeren, en gesteente die glad zijn van de regen. Een glijbaan is leuk, maar niet op deze manier.

Op een gegeven moment, ja ik liep eens voor de verandering achteraan, kwam er weer zo’n M-Biker met een rotvaart langs ons door. Ik had hem helemaal niet gehoord omdat je met jezelf bezig bent een veilige afdaling te maken. Zit hij naast mij, Ben liep 5 mtr voor me en daarvoor der Helmut, schreeuwt er ineens iemand in mijn oor “Buen Camino” en vliegt langs.

Ik, gloeiende miljaar, wat waren wij geschrokken. Mijn rikketik ging behoorlijk tekeer, en mijn steunzolen vlogen uit mijn schoenen. Niet dat ik die heb, maar áls ik ze had, zou het zomaar kunnen gebeuren 🤣

De afdaling hebben we ook weer mooi volbracht. Beneden was gelukkig weer een bar, is ook niet altijd zo, en daar hebben we weer een lekkere bak koffie met een koek en 7up genomen. Waren we wel aan toen na zo’n inspanning, want Ben kon ook geen mtr meer verder ivm met zijn knie en blaren. 

Op naar het hotel, kamer weer perfect en een lekkere douche genomen. Daarna weer de was gedaan in de wasbak, touw gespannen en nu maar hopen dat de boel morgenvroeg droog is.

Wat de prijs van de kamer is, dat weten we nog niet. Ik gok op €30.- pp.

Nu nog wachten dat we straks iets te eten krijgen. We laten ons weer verrassen. Gister hadden we kippensoep genomen. Klonk goed en hadden we wel zin in. Weer iets anders dan Jam!

De soep kwam, lepel erin, maar er zit verder niks in dan bouillon met een kippensmaak. Die kip heeft daar een beetje in rond getrampelt en wegwezen. Toen kwam de vis. Die hadden we ook besteld met jaja, alweer frietjes erbij. Ben en ik keken ons eens aan toen het op tafel kwam. Letterlijk en figuurlijk vis op een bed van Chips. Je verzint het niet. Vandaar de naam, vis and chips 😂

Dus we zien het wel weer wat ons straks te wachten staat. Ahhh, van de andere kant, ik moet het weer zeggen. “Thats the Camino” 😉

En we hebben er nog steeds veel zin in, ook al weten we dat ons nog een hele zware tocht door de bergen te wachten staat. Maar dat is weer voor mijn volgende verhaal oftewel “Column”

Voor nu zeg ik maar weer, voor straks, oogjes dicht, en snaveltjes ...

Buen Camino 👣👣