Dag 22

We, Helmut en ik werden vanmorgen vanuit het hotel terug gebracht in een dikke Mercedes van de man van senorita Maria naar wéér het begin van de route Camino. Wij hebben daar geslapen omdat er verder alleen maar Municipal was en wij daar geen bedwantsen op willen lopen.

Voor de zekerheid toch maar wéér het regengedoe geregeld. Was achteraf al snel niet nodig. Weg met dat gedoe, want het was warm genoeg.

Wat was het toch een mooie en gezellige tocht vandaag. Vele Caminos die je tegen kwam of langs liepen. Wat is het toch een mooi wachtwoord. “Buen Camino”. ... Je hoort het echt overal.

Ben liet weten dat het weer een stuk beter ging, en dat hij nieuwe schoenen heeft gekocht. ... gelukkig, hij kan weer uit de voeten.

Helmut en ik liepen mooi op ons gemak en bedachten dat we wel samen op z’n tijd een koffie Con Letsje konden nemen. Wat is het toch lekker, en zeker met zo’n gebak en uitzicht erbij.

Wij lopen verder, verder en verder. Niemand hoor je klagen. Gewoon blijven lopen. Bijzonder dat een oud vrouwtje bij haar ingezakt huis staat en waar de kippen naar binnen en buiten lopen. In haar hand heeft ze een oude bak, zit er voer in?, moet een kip gedacht hebben en spring zo op haar arm. Een tafereel wat zo uit de jaren 1910 of 20 zou kunnen komen. Heel bijzonder.

Ik moet eerlijk zijn. Was gisteravond aan mijn verslag begonnen en schrok vanmorgen wakker door een app die Marianne mij stuurde. ... “Geen reisverslag?” ... Ojee, ik ben in slaap gevallen en heb het niet af kunnen maken. Mijn telefoon was uit mijn hand gevallen, mijn bril lag ergens op bed. Oepsss, wat was er gebeurd. Ben even het een en ander kwijt. Zou die Cubra-Libre mij dan toch genekt hebben?

Vanmorgen moet ik me dan toch nog haasten om op tijd klaar te zijn voor onze echte laatste tocht. Een tocht van 17 km naar Finesterra. Waarschijnlijk worden we daar met open armen ontvangen door Ben.

Het einde is aangebroken. We hebben de finish behaald. Helmut en ik zonder kleerscheuren. ... Weer met gemengde gevoelens moet ik heel snel terug denken aan al dat moois wat we samen hebben meegemaakt.

Ik/we zal/zullen deze tocht nooit vergeten. 

Dit reisverslag is nog eigenlijk niet af! Straks of morgen zal ik er een eind aan breien en hopelijk komt er dan toch nog iets zinnigs uit. Aan de andere kant van mijn deur staat iemand op mij te wachten voor het ontbijt!

Dus bij deze laat ik het erbij en zeg, sorry voor mijn niet voltooide verslag. Maar de moeheid heeft me dan toch te pakken genomen.

Gho, ben ik dan toch ook maar gewoon  een mens!

Buen Camino 👣👣